V.V. Hardegarijp MO11-1, net niet……

Het had zo mooi kunnen zijn ……

Hebt u dat ook wel eens …. net niet ? Dat net niet was zaterdagmorgen ook bij de speelsters van MO11-1 van toepassing.
Op de rol stond de alles beslissende wedstrijd van deze meiden in Oentsjerk tegen de plaatselijke MO11-1. De winnaar was kampioen en bij een gelijke stand was VVH MO11 ook kampioen.
De conclusie van deze wedstrijd ….. De meiden van Hardegarijp verloren in een echt prachtige en zinderende wedstrijd, waar echt iedereen 110% inzettoonde met 1-0 en waren dus net geen kampioen. Ruim 120 niet betalende (of het moet het zakgeld voor de kinderen zijn) bezoekers stonden rond het veld.
Het gevoel op het veld na afloop was dan ook erg dubbel, teleurstelling over het verlies en dus het net niet kampioenschap maar ook echt blijdschap over de resultaten van deze najaars-reeks. Leider Kars B zei het nog treffend na afloop ‘Als je voor het seizoen had gezegd dat we 2e werden had ik je voor gek verklaart’. Die ‘gek’ was ik dan natuurlijk ! 

 

HURDEGARYP – Er stond zaterdagmorgen op het Kaetsjemuoilân in Oentsjerk niets meer of minder dan een titel op het spel. Het ging om het kampioenschap voor de MO-11, twee meisjesteams dus en de beste papieren waren vooraf voor de gasten uit Hurdegaryp. Immers, die hadden aan een gelijkspel genoeg om de champagne te mogen ontkurken, daar waar VCT beslist moest winnen. Veel publiek, veel sfeer, een spannende wedstrijd, die nipt door de Trynwâldsters werd gewonnen.

 

‘Shivers down the spine’
Je kon zaterdagmorgen op sportpark het Kaetsjemuoilân in Oentsjerk duidelijk merken dat het ergens om ging. Want zelden zullen er bij een wedstrijd tussen twee MO-11 teams zóveel toeschouwers zijn geweest. Inderdaad, het ging ergens om, namelijk om niets meer of minder dan een kampioenschap. Een van beide ploegen, thuisclub VCTrynwâlden MO-11 en MO-11 uit Hurdegaryp, kon deze mistige en koude ochtend in december de felbegeerde titel grijpen. VCT moest winnen, waar Hardegarijp genoeg had aan een gelijkspel. Met andere woorden: spanning gegarandeerd, zeker gezien de voorgeschiedenis van dit duel. Beide ploegen troffen elkaar al eerder en eigenlijk waren die ontmoetingen, voor de competitie en de beker, stuk voor stuk spannend en ze werden ook beslist met meestal een minimaal verschil. Wat dat betreft maakte deze kampioenswedstrijd daar geen uitzondering op. Sterker nog: de wedstrijd werd uiteindelijk beslist door slechts één doelpunt. En dat was een treffer die objectief bekeken net zo goed aan de andere kant had kunnen vallen. Nu viel hij in het voordeel van de thuisclub en hij maakte de maker, Lyan van der Heide, meteen ook tot matchwinner. Of die zege verdiend was? Daar kun je een hele ochtend ‘onder het genot van’ nog over discussiëren, feit was dat hij viel en dat een VCT-speler hem maakte. Dat was het verschil, niet meer en niet minder. Het maakte deze wedstrijd tot wat hij was: uitermate attractief en zenuwslopend spannend. Maar ook meeslepend vanwege de grote betrokkenheid van he publiek dat fel meeleefde met beide ploegen. Als die meiden ook maar de helft van alle goedbedoelde raadgevingen hadden opgevolgd was het een totale chaos geworden en hadden de hulpdiensten er aan te pas moeten komen. Maar kinderen zijn selectief gelukkig, die weten als allerbeste wat ze moeten doen. En dat is maar goed ook. Het verslag van een fantastische kampioenswedstrijd.

eerste helft
Het is eigenlijk helemaal geen voetbalweer, al helemaal geen weer voor de toeschouwers die moeten staan kleumen langs de lijn. Kleumen, want het is koud, ‘wetterkâld’, heet dat in de fryske versie van het meteorologisch jargon. Het is bovendien behoorlijk mistig en het regent zo nu en dan, zo’n vies smerig ‘reintsje fan de hiele dei’, zoals mijn moeder dat altijd noemde. En toch is het al redelijk druk op het voetbalveld in Oentsjerk, een van de velden van het Kaetsjemuoilân. Ik loop collega Jan tegen het lijf, hij is ook voor deze wedstrijd gekomen als min of meer vaste verslaggever van vvHardegarijp. We maken even een ‘werkverdeling’, nooit een probleem bij Jan, en hij belooft alvast voor de koffie te zorgen in de pauze: ‘wat dan hoegsto dy trap net op’. Zo, dat begint goed. Ondertussen zijn beide ploegen druk aan het warmlopen, geen overbodige luxe bij een dergelijk weertype. Maar dan zijn we toch zover: we kunnen beginnen. Ik zit aan de kant van Hardegarijp, niet uit voorkeur, maar omdat de wind van achteren komt en dat scheelt in de gevoelstemperatuur zeg maar. Het is vooralsnog ‘de ferkearde kant’, want het is de thuisclub die het initiatief in handen neemt. De Trynwâldsters lijken mij over wat meer kracht te beschikken en zij zijn het die het meeste balbezit hebben en zich ook de meeste en de beste kansen creëren. Voorlopig vloeit daar voor Hardegarijp nog geen bloed uit, maar hun omsittend laach maakt zich de nodige zorgen, zo is te horen in de aanmoedigingen en raadgevingen vanaf de kant. Dat de thuisclub het openingsoffensief niet meteen kan omzetten in een cijfermatige voorsprong heeft ook, en in niet geringe mate, te maken met de kwaliteit van de jongedame tussen de palen. Keeper Tara de Ringh is prima op dreef, ze voorkomt in die openingsfase zeker drie ‘geheide’ doelpunten. Hardegarijp laat zich vastzetten op de eigen helft en pas in de loop van deze eerste helft slagen de gasten erin hun deel van het initiatief terug te krijgen. En dan krijgt de aanvalslinie van Hardegarijp te maken met een stevige Trynwâldster defensielijn, aangevoerd door de laatste man van VCT, een klassieke sweeper: snel, balvast en gezegend met een puike trap. Maar het is wel degelijk de thuisclub die op voorsprong komt. Hoe het precies in z’n werk gaat krijg ik niet mee wegens te veraf en te mistig, maar navraag leert dat het Lyan van der Heide is die Tara de Ringh alsnog verslaat: 1-0. Dan weten we natuurlijk nog niet dat dit meteen de enige en dus de winnende treffer is, we hebben nog een halve wedstrijd voor ons en dat wordt een tweede helft die spannend is en blijft.

tweede helft
In het tweede bedrijf van dit koningsdrama zet Hardegarijp naarmate de tijd in Trynwâldster voordeel wegtikt, aan voor een steeds nadrukkelijker offensief. Steeds desperater probeert alles wat Hardegarijp is, naar voren te komen om toch maar die gelijkmakende treffer te scoren. Langs de lijn hebben ze het niet meer, het Kaetsjemuoilân galmt van de supporterskreten, zelden zal een jeugdwedstrijd hier zoveel emotie hebben losgemaakt. Maar, het dient gezegd, beide ‘kampen’ gedragen zich geheel volgens de regels. Geen vervelende opmerkingen over de andere ploeg of aan het adres van de scheidsrechter. Daar is ook geen aanleiding vioor, want hij doet het uitstekend. Ik kan zijn naam niet achterhalen, want dit soort wedstrijden kent geen papieren opstelling met alles en iedereen. Eigenlijk wel jammer, je had met zoveel publiek prima aan voetbal- en verenigings-public relations kunnen doen. We zijn inmiddels aanbeland in de absolute slotfase van dit opwindende duel en het is de vraag of die gelijkmaker van Hardegarijp er nog komt. Het antwoord is nee en meteen nadat de referee voor het laatste heeft gefloten ‘gaat het dak eraf’ bij de thuisclub. Euforische vreugde bij alles wat VCT is. Ik verdenk sommigen er van hier voor de eerste keer te zijn, maar het zal een variant zijn op ‘als je wint heb je vrienden’. Hoe dan ook, het is groot feest bij de Trynwâldster meiden, er komt zelfs champagne aan te pas, met knallende kurken en veel extatische kreten. Er zijn kampioensmedailles en bloemen, medailles ook voor de verliezers, maar de Hurdegariper meiden staan er toch wat beteuterd bij, zo’n spannende kampioenswedstrijd is prachtig, schitterend zelfs, maar eigenlijk moet je hem wel winnen natuurlijk. Dat zat er voor hen net niet in deze zaterdagmorgen in Oentsjerk, maar ze hoeven zichzelf niets te verwijten, ze waren niet de mindere, deze wedstrijd is gewonnen door de gelukkigste, het was een verschil tussen één goal en géén goal. Voor de objectieve toeschouwer, ik was denk ik een van de zéér weinigen, was het in elk geval een memorabele ochtend en een probaat middel tegen die venijnig omhoog kruipende kou.

Binne Kramer